Linie zewnętrzne i kablowe
Linie zewnętrzne i kablowe . Zasady optymalnego doboru trasy linii zewnętrznej , Zwężenie T , Linie zewnętrzne i kablowe :
Obsah článku:
Zasady optymalnego doboru trasy linii zewnętrznych Linie zewnętrzne i kablowe :
– trasa ma przebiegać wzdłuż dróg w celu zapewnienia dostępności podczas montażu, konserwacji i napraw,
– linia powinna być jak najkrótsza, ale nie kosztem zwiększenia liczby skrzyżowań,
– okablowanie powinno być proste, bez zakrętów, jeśli jest zmiana kierunku, więc pod kątem obłym,
– w miejscu gdzie zmienia się kierunek warto umieścić maszt RV (wzmocnienie narożnika) lub połączyć maszty R+V (wzmocnienie narożnika i ),
– okablowanie powinno być technicznie gustowne, powinno unikać miejsc, które zaburzałyby jego wygląd, wręcz przeciwnie, nie powinno zaburzać wyglądu innych miejsc, np. Zabytki, rezerwaty przyrody ….,
– drogi i rzeki powinny krzyżować się pod kątem zbliżonym do 90º,
– maszt linii przesyłowej ma być umieszczony blisko skarpy, gdyż w dalszej odległości musiałby być wyższy,
– maszt linii przecinającej inną linię powinien być jak najbliżej przecinanej linii, więc nie musi być wysoki,
– Przywództwo nie ma utrudniać rozbudowy wsi i miast.
Corona Linie zewnętrzne i kablowe
Korona to świecące do grudek wyładowanie o barwie bladofioletowej i różowawej, które pojawia się, gdy natężenie pola elektrycznego przekracza wytrzymałość powietrza (3 kVmm-1). Naprężenie, przy którym zaczyna pojawiać się korona, nazywane jest naprężeniem krytycznym korony. Jego wysokość zależy od pogody, względnej gęstości powietrza, chropowatości powierzchni sterownika, promienia i odległości sterowników od siebie.
Przewodzenie prądu elektrycznego w gazach
Przy stałym napięciu korona nie rozchodzi się dalej, a gdy napięcie spada poniżej napięcia krytycznego, korona znika. Straty z powodu korony są dużym problemem dla linii vvn (jest to rozpatrywane przy od 110 kV).
Ze względu na straty przez koronę, należy wybierać przewody o wystarczającej średnicy lub stosować liny drążone lub wiązki przewodów.
Połączenia wykonane przez okablowanie antenowe (zewnętrzne) – połączenia antenowe
Połączenia pneumatyczne należy wykonywać z przewodów izolowanych oraz przewodów podwieszanych lub samonośnych, jedynie w wyjątkowych przypadkach, za zgodą dostawcy energii elektrycznej, dopuszcza się stosowanie przewodów gołych. Niedopuszczalne jest stosowanie kabli przeznaczonych do układania w ziemi, zawieszonych za pomocą drutu lub liny.
Minimalne przekroje żył wynoszą 16 mm2 dla kabli podwieszanych Al i przewodów gołych AlFe. Przy zastosowaniu innych przewodów (przewody izolowane, miedziane itp.) należy zachować takie same właściwości elektryczne i mechaniczne jak w przypadku przewodów wymienionych powyżej. Przyłącza powietrza zakładane są głównie przy niskiej zabudowie mieszkaniowej (wsie, peryferyjne części miast) poprzez odgałęzienie od sieci dystrybucji powietrza.
Przyłącze powietrzne ma być wykonane z pełną liczbą przewodów sieciowych i składa się z dwóch części.
Pierwsza część zaczyna się od kranu z sieci, a kończy na dachu lub uchwytach, które są umieszczone na budynku. Preferuje się zastosowanie liny nośnej, która jest poprowadzona 5 m nad ziemią lub 6 m nad drogą.
Druga część zaczyna się na dachu lub wsporniku, a kończy na puszce przyłączeniowej. Najkorzystniej jest wykonać ją za pomocą kabla. Powinien być jak najkrótszy, a przewody nie powinny być przerywane ani przedłużane. Ma on przebiegać wzdłuż zewnętrznego obwodu budynku. W przypadku osadzenia w ścianie kabli lub przewodów izolowanych należy zapobiec wyciekowi wody.
Jeżeli pierwsza część przyłącza wykonana jest z przewodu wiszącego, to jest on prowadzony bez przerwy do skrzynki przyłączeniowej. Połączenie obu części może nastąpić tylko w dobrze widocznym miejscu i połączenie musi być zabezpieczone izolacją.
Układanie kabli w blokach
Ta metoda układania kabli jest stosowana w miejscach o dużym naprężeniu mechanicznym (drogi, koleje…) lub z agresywnym podłożem. Bloczki wykonane są z betonu, o długości 1 – 2 m, z 1 – 4 otworami. Zazwyczaj do każdego otworu wkłada się jeden kabel. Podłoże pod bloczkami musi być solidne, aby zapobiec ich „osiadaniu” i tym samym uszkodzeniu – „przecięciu” kabli.
Bloki mogą być układane jeden na drugim, ale górna powierzchnia najwyższego bloku musi być umieszczona co najmniej 10 cm poniżej poziomu podbudowy drogi lub kolei. Przekroje bloków powinny być proste. Zaletą takiego układania kabli jest to, że trasy kablowe mogą być wykonane wcześniej, a kable mogą być wciągnięte później. W razie potrzeby kable te można zastąpić innymi lub w każdej chwili włożyć do otworów dodatkowe kable. Do wad należą wyższe koszty inwestycji.
Połączenia wykonane liniami kablowymi – połączenia kablowe
Połączenia kablowe wykonać z kabli przeznaczonych do montażu w ziemi. Powstaje głównie przy wysokich budynkach mieszkalnych (osiedla, centra miast…). Przyłącze kablowe rozpoczyna się od kurka z publicznej dystrybucyjnej linii kablowej . Wykonuje się go metodą pętli lub połączenia w kształcie litery T.
Odbijanie pętli – wykonane z czterożyłowych przewodów aluminiowych (Al) o przekroju minimum 16 mm2 lub czterożyłowych miedzianych (Cu) o przekroju 10 mm2. Połączenie w tym przypadku składa się ze skrzynki przyłączeniowej lub po prostu z zestawu bezpieczników w skrzynce rozłączeniowo-zapłonowej. Zaletą jest możliwość zasilania budynku w energię elektryczną, w przypadku awarii, z jednej strony. Wadą jest trudniejsze wykonanie pętli, zwłaszcza dla większych przekrojów.
Złącze T – wykonane z czterożyłowych przewodów aluminiowych (Al) o przekroju minimum 10 mm2 lub czterożyłowych przewodów miedzianych (Cu) o przekroju 6 mm2. Zaletą jest mniejszy przekrój przewodu gwintowanego oraz z związane z tym niższe koszty inwestycyjne. Wadą jest usuwanie usterek, które jest trudniejsze, bardziej czasochłonne i wymagające, ponieważ konieczne jest odłączenie linii kablowej. Kolejną wadą jest konieczność wykazania zgodności z warunkami ochrony przeciążeniowej i zwarciowej. Jakość montażu muf jest jednym z najtrudniejszych zadań podczas pracy z kablami . Obecnie dostępne są liczne złącza sprzęgające, które swoją konstrukcją oraz wynikającymi z nich procesami technologicznymi modyfikują konwencjonalne postrzeganie sprzęgła jako potencjalnego punktu awarii.
Łysienie i jak mu przeciwdziałać , Wypadanie włosów u mężczyzn
Stosowane są złącza żeliwne oraz termokurczliwe. Stosowanie łączników żeliwnych, które były odlewane z asfaltu, a później żywicy epoksydowej, ustępuje miejsca nowszym technologiom. Złącze termokurczliwe nie wymaga zalewania żywicą epoksydową od wewnątrz. W przypadku tych złączy na wytworzone połączenie nakłada się substancję termokurczliwą i podgrzewa się ją równomiernie od środka do brzegów pod wpływem działania ciepła (palnika gazowego), co powoduje obkurczenie i uszczelnienie połączenia. W złączach żelowych zaciski do łączenia przewodów zamknięte są w plastikowej obudowie, która wykonana jest z dwóch części, zamkniętych w specjalnym żelu. Specjalny żel zapewnia zarówno funkcję uszczelniającą, jak i izolującą. Specjalna uszczelka zapobiega wyciekaniu żelu z etui. Jednocześnie żel dopasowuje się do kształtu i wypełnia wewnętrzną przestrzeń zacisków.
W razie potrzeby zestaw sprzęgający można zawsze otworzyć. W nowej generacji muf nie ma potrzeby zrywania kabla głównego przy jego rozgałęzieniu dzięki zastosowaniu muf z przesuwnym mocowaniem.