Kiedy zatonął Titanic – wszystko o Titanicu

Kiedy zatonął Titanic? Titanic, pełna nazwa Royal Mail Ship (RMS) Titanic, brytyjski luksusowy statek pasażerski, który zatonął 14. i 15 kwietnia 1912 r. podczas dziewiczego rejsu z Southampton w Anglii do Nowego Jorku, zabijając około 1500 pasażerów i załogi statku. Ta jedna z najsłynniejszych tragedii w historii współczesnej zainspirowała liczne opowieści, kilka filmów i musical, a także była przedmiotem wielu naukowych i zawodowych spekulacji.

 

Dlaczego Titanic zatonął?

 

Bezpośrednią przyczyną upadku RMS Titanic było zderzenie z górą lodową, które spowodowało zatonięcie liniowca. 14. – 15 kwietnia 1912 r. Chociaż statek mógłby podobno utrzymać się na powierzchni, gdyby naruszone zostały maksymalnie 4 z 16 przedziałów, uderzenie trafiło w co najmniej 5 przedziałów. Początkowo sądzono, że to góra lodowa spowodowała długie wyżłobienie w kadłubie. Jednak po zbadaniu wraku naukowcy stwierdzili, że kolizja spowodowała serię cienkich pęknięć, a także kruche pękanie i rozdzielenie szwów w sąsiednich płytach kadłuba, co pozwoliło wodzie zalać Titanica. Późniejsze badania odzyskanych części statku – a także dokumentów w archiwum budowniczego – doprowadziły do spekulacji, że do zatonięcia mogła przyczynić się słaba jakość stali lub słabe nity.

 

Ile osób zginęło podczas zatonięcia Titanica?

Dokładna liczba zabitych nie jest znana. Oryginalne listy pasażerów i załogi były niedokładne ze względu na takie czynniki jak błędy w pisowni, pominięcia, pseudonimy oraz nieuwzględnienie muzyków i innych pracowników kontraktowych jako pasażerów lub członków załogi. Powszechnie uważa się jednak, że spośród około 2 200 pasażerów i członków załogi w zatonięciu statku zginęło około 1 500 osób. Według amerykańskiej komisji badającej zatonięcie życie straciło 1 517 osób, a jej brytyjski odpowiednik ustalił, że zginęły 1 503 osoby. Większość ofiar stanowiła załoga – około 700 zabitych. Klasa trzecia również poniosła duże straty, gdyż z jej około 710 pasażerów przeżyło tylko 174.

 

Gdzie znajduje się wrak Titanica?

Wrak Titanica – który został odkryty 1. Wrzesień 1985 – znajduje się na dnie Oceanu Atlantyckiego, około 4 000 metrów pod wodą. Znajduje się około 740 km od Nowej Fundlandii w Kanadzie. Łódź składa się z dwóch głównych części, przedniej i tylnej. Dokładne położenie dziobu statku, który jest największy i najbardziej nienaruszony, to 41°43′57′′N. š. 49°56′49′′ z. d. Filmy o łodziach : 10 najlepszych filmów o łodziach

Dlaczego Titanic jest sławny?

Titanic od początku zawładnął wyobraźnią publiczności. W tym czasie był to jeden z największych i najbogatszych statków na świecie. Uznano go również za niezatapialny dzięki serii drzwi przedziałowych, które można było zamknąć w przypadku naruszenia dziobu. Jednak cztery dni po swoim dziewiczym rejsie w 1912 roku, Titanic uderzył w górę lodową i zatonął niecałe trzy godziny później. Dramatyczne relacje świadków i duże straty w ludziach przyczyniły się do tego, że tragedia ta stała się jedną z najgłośniejszych we współczesnej historii. Po odkryciu jego wraku w 1985 roku zainteresowanie Titaniciem tylko wzrosło, a o jego nieprzemijającej atrakcyjności świadczy ogromny sukces filmu Jamesa Camerona z 1997 roku o zaginionym transatlantyku.

 

Pochodzenie i budowa

 

 

Na początku 20. W XIX wieku transatlantycki handel pasażerski był bardzo dochodowy i konkurencyjny, a firmy żeglugowe rywalizowały o przewóz zamożnych pasażerów i imigrantów. Dwa główne przedsiębiorstwa żeglugowe to White Star i Cunard. Latem 1907 roku Cunard wydawał się być gotowy do zwiększenia swojego udziału w rynku dzięki debiutowi dwóch nowych statków, Lusitanii i Mauretanii, które miały wejść do służby jeszcze w tym samym roku. Oba statki pasażerskie zyskały wiele uwagi ze względu na oczekiwaną prędkość; oba później ustanowiły rekordy prędkości podczas pokonywania Oceanu Atlantyckiego. Prezes White Star J. Bruce Ismay spotkał się podobno z Williamem Pirrie, który kontrolował firmę stoczniową Harland and Wolff z Belfastu, która budowała większość statków White Star. Ci dwaj mężczyźni opracowali plan budowy klasy dużych liniowców, które byłyby znane z komfortu, a nie z prędkości. Ostatecznie zdecydowano, że zostaną zbudowane trzy statki: Olympic, Titanic i Britannic.

 

Budowa Titanica – Kiedy Titanic zatonął

 

 

W dniu 31. Stępkę pod Titanica położono w marcu 1909 roku, około trzy miesiące po rozpoczęciu prac nad Olympic. Oba statki zostały zbudowane obok siebie w specjalnie skonstruowanym portalu, który mógł pomieścić ich niespotykane rozmiary. Siostrzane statki zostały w dużej mierze zaprojektowane przez Thomasa Andrewsa z Harland and Wolff. Oprócz wymyślnych dekoracji, Titanic miał ogromny salon jadalny pierwszej klasy, cztery windy i basen. Zakwaterowanie w drugiej klasie było porównywalne z pierwszą klasą na innych statkach, a oferta trzeciej klasy, choć skromna, charakteryzowała się jednak względnym komfortem.

 

Jeśli chodzi o zabezpieczenia, Titanic miał 16 przedziałów, w których znajdowały się drzwi, które można było zamknąć z mostka, aby zatrzymać wodę w przypadku naruszenia kadłuba. Choć uważano, że są one wodoszczelne, przegrody nie były uszczelnione u góry. Projektanci statku twierdzili, że cztery z tych przedziałów można zalać bez naruszenia pływalności parowca. Ten system doprowadził wielu do twierdzenia, że Titanic jest niezatapialny.

 

Wraz z zakończeniem budowy kadłuba i głównej nadbudówki, Titanic został zwodowany 31. Maj 1911 r. Następnie rozpoczął się etap wyposażania, kiedy to na statek załadowano maszyny i rozpoczęto prace wewnątrz. Po dziewiczym rejsie Olympic’a w czerwcu 1911 roku wprowadzono drobne zmiany w konstrukcji Titanica. Na początku kwietnia 1912 roku Titanic przeszedł próby morskie, po których statek został uznany za zdatny do żeglugi.

 

Przygotowanie

 

Kiedy Titanic przygotowywał się do swojego dziewiczego rejsu, był jednym z największych i najbogatszych statków na świecie. Jego tonaż rejestrowy brutto (tj. nośność) wynosił 46 328 ton, a przy pełnym załadunku statek miał wyporność (ciężar) ponad 52 000 ton. Titanic miał około 882,5 stopy (269 metrów) długości i około 92,5 stopy (28,2 metra) szerokości w najszerszym miejscu.

 

Pierwszy rejs

 

 

Titanic wyruszył w swój dziewiczy rejs 10. Kwiecień 1912 z Southampton w Anglii do Nowego Jorku. Statek nosił przydomek „Millionaire’s Special”, a jego kapitanem był Edward J. Smith, który był znany jako „Millionaire Captain”, ponieważ był popularny wśród bogatych pasażerów. Rzeczywiście, na pokładzie znalazło się wiele znamienitych osób, w tym amerykański biznesmen Benjamin Guggenheim, brytyjski dziennikarz William Thomas Stead oraz współwłaściciel Macy’s Isidor Straus i jego żona Ida. Ponadto Ismay i Andrews również podróżowali na Titanicu. Największa ryba świata 10 największych ryb świata

 

Jednak rejs omal nie rozpoczął się od kolizji, gdy ssanie z Titanica spowodowało, że zadokowany Nowy Jork zboczył na drogę ogromnego statku. Po godzinnych manewrach mających na celu zapobieżenie wypadkowi, Titanic wyruszył w rejs. Wieczorem W dniu 10 kwietnia okręt zawinął do Cherbourga we Francji. Miejski port był zbyt mały, by pomieścić Titanica, więc pasażerowie musieli być przenoszeni na statek i z niego na tenderach. Na pokładzie byli również John Jacob Astor i jego ciężarna druga żona Madeleine oraz Molly Brown. Po około dwóch godzinach Titanic wznowił swój rejs. Poranny 11 kwietnia statek zatrzymał się na ostatnim zaplanowanym przystanku w Europie – w Queenstown (Cobh) w Irlandii. Około godziny 13:30 statek wyruszył do Nowego Jorku. Na pokładzie znajdowało się około 2 200 osób, z czego około 1 300 to pasażerowie.

 

The Last Hours – Kiedy Titanic zatonął

 

 

Przez większość rejsu operatorzy bezprzewodowi Titanica, Jack Phillips i Harold Bride, odbierali ostrzeżenia o górach lodowych, z których większość przekazywali na mostek. Obaj panowie pracowali dla Marconiego, a duża część ich pracy polegała na odbieraniu wiadomości od pasażerów. Wieczór 14. W kwietniu Titanic zaczął zbliżać się do obszaru, o którym wiadomo, że zawiera góry lodowe. Smith nieznacznie zmienił kurs statku, by skierować go bardziej na południe. Utrzymywał jednak prędkość statku na poziomie około 22 węzłów. Około 21:40 Mesaba wysłała ostrzeżenie o polu lodowym. Wiadomość ta nigdy nie została przekazana na mostek Titanica. 22:55. Pobliski statek Leyland Californian przesłał informację, że zatrzymał się po tym, jak został otoczony przez lód. Phillips, który zajmował się wiadomościami dla pasażerów, zbeształ Californian za przeszkadzanie mu.

 

Zderzenie Titanica z górą lodową – Kiedy Titanic zatonął

 

Dwóch obserwatorów, Frederick Fleet i Reginald Lee, stacjonowało w kurzym gnieździe Titanica. Ich zadanie utrudniał fakt, że tej nocy ocean był wyjątkowo spokojny: z niewielką ilością wody rozbijającej się u podstawy, góra lodowa byłaby trudniejsza do zauważenia. Ponadto w gnieździe wron zabrakło lornetki. Około 23:40, około 400 mil morskich (740 km) na południe od Nowej Fundlandii w Kanadzie, zauważono górę lodową i powiadomiono mostek. Pierwszy oficer William Murdoch nakazał statkowi „hard-a-starboard” – manewr, który według obowiązującego wówczas systemu dowodzenia obróciłby statek do portu (w lewo) – i cofnął silniki.

Titanic zaczął skręcać, ale był zbyt blisko, by uniknąć kolizji. Prawa burta statku otarła się o górę lodową. Co najmniej pięć z jej rzekomo wodoszczelnych przedziałów w kierunku dziobu było rozerwanych. Po ocenie uszkodzeń Andrews doszedł do wniosku, że gdy przednie przedziały statku wypełnią się wodą, jego dziób zapadnie się głębiej w ocean, co spowoduje, że woda z rozerwanych przedziałów przeleje się do każdego kolejnego przedziału, przypieczętowując los statku. Titanic zostałby odnaleziony. (Murdoch, cofając silniki, w rzeczywistości spowodował, że Titanic obracał się wolniej niż gdyby poruszał się z pierwotną prędkością. Większość ekspertów uważa, że statek ocalałby, gdyby uderzył głową w górę lodową).

 

Krótko po kolizji

 

 

Smith polecił Phillipsowi rozpocząć nadawanie sygnałów alarmowych, z których jeden dotarł do Carpathii około godziny 12:20 15. April i Cunard natychmiast ruszyli w stronę uderzonego parowca. Jednak Carpathia w chwili odebrania sygnału znajdowała się w odległości około 58 mil morskich (107 km), a dotarcie do Titanica zajęłoby ponad trzy godziny. Odpowiedziały inne łodzie, w tym Olympic, ale wszystkie były zbyt daleko. W pobliżu dostrzeżono jakiś statek, ale Titanic nie był w stanie się z nim skontaktować. Californian również był w pobliżu, ale jego łączność bezprzewodowa padła na noc. Jak zmiękczyć włosy: 5 naturalnych sposobów

 

Próbując nawiązać kontakt z pobliskimi statkami, wypuszczono łodzie ratunkowe, przy czym kobiety i dzieci miały być spuszczane w pierwszej kolejności. Chociaż łodzie ratunkowe Titanica przekraczały liczbę wymaganą przez British Board of Trade, jego 20 łodzi mogło przewieźć tylko 1178 osób, znacznie mniej niż całkowita liczba pasażerów. Problem ten pogłębiał się, gdy łodzie ratunkowe były wodowane znacznie poniżej możliwości, ponieważ członkowie załogi obawiali się, że pomosty nie będą w stanie utrzymać ciężaru w pełni załadowanej łodzi. (Titanic wcześniej odwołał planowane ćwiczenia łodzi ratunkowych, a załoga nie wiedziała, że w Belfaście testowane są łodzie ratunkowe). Łódź ratunkowa numer 7, która jako pierwsza opuściła Titanica, pomieściła tylko około 27 osób, choć miała miejsce dla 65. Ostatecznie w łodziach ratunkowych uratowano tylko 705 osób.

 

Ewakuacja – Kiedy Titanic zatonął

 

Podczas gdy pasażerowie czekali na wejście do łodzi ratunkowych, zabawiali ich muzycy z Titanica, którzy najpierw grali w salonie pierwszej klasy, a w końcu przedostali się na pokład statku. Źródła różnią się co do czasu ich wykonywania, niektóre podają, że było to na krótko przed zatonięciem statku. Pojawiły się też spekulacje na temat ostatniej piosenki, którą zagrali – prawdopodobnie była to albo Autumn, albo Nearer My God to Thee. Żaden z muzyków nie przeżył zatonięcia.

 

O godzinie 1:00 woda była widoczna u podstawy (E Deck) Wielkich Schodów. W narastającej panice kilku pasażerów płci męskiej próbowało wejść na pokład łodzi ratunkowej nr 14, co skłoniło piątego oficera Harolda Lowe do trzykrotnego oddania strzału z pistoletu. Mniej więcej w tym czasie wezwania o pomoc Phillipsa odzwierciedlały rosnącą desperację, a jeden z nich zauważył, że statek „nie wytrzyma już długo”.

 

Zatonięcie Titanica

 

 

Gdy dziób Titanica nadal tonął, rufa zaczęła się podnosić z wody, powodując niesamowite obciążenie śródokręcia. Około godziny 2.00. Nad ranem śruby rufowe były wyraźnie widoczne nad powierzchnią, a jedynymi łodziami ratunkowymi, jakie pozostały na statku, były trzy składane pontony. Smith zbył załogę, mówiąc, że „to każdy człowiek dla siebie”. (Podobno ostatni raz widziano go na moście, a jego ciała nigdy nie odnaleziono). Około godziny 2:18. zgasły światła na Titanicu. Potem pękła na dwie części, z dziobem pogrążonym pod wodą. Kiedy Titanic zatonął.

Później pojawiły się doniesienia, że dotarcie do dna oceanu zajęło około sześciu minut dla części, która prawdopodobnie poruszała się z prędkością około 30 mil (48 km) na godzinę. Rufa na chwilę osiadła z powrotem w wodzie, a potem znów się podniosła, w końcu dochodząc do pozycji pionowej. Pozostała w tej pozycji przez krótki czas, zanim zaczęła się definitywnie zapadać. O godz. 14.20. statek zatonął, gdy jego rufa również zniknęła pod Atlantykiem. Ciśnienie wody podobno spowodowało, że ta część, która wciąż zawierała powietrze, implodowała, gdy zatonęła.

 

Setki pasażerów i członków załogi zanurzyły się w lodowatej wodzie. Obawiając się zalania, ludzie w łodziach ratunkowych opóźniali powrót po rozbitków. Do czasu ich powrotu prawie wszyscy ludzie w wodzie zmarli z powodu narażenia. Ostatecznie zginęło ponad 1,5 tys. osób. Oprócz załogi, która miała około 700 ofiar, największe straty poniosła klasa trzecia: z około 710 osób przeżyło tylko około 174. (Późniejsze twierdzenia, że pasażerowie klasy szeregowej nie mogli wejść na pokład statków, zostały jednak w dużej mierze obalone. Ponieważ Smith nie ogłosił ogólnego alarmu, niektórzy pasażerowie trzeciej klasy nie zdawali sobie sprawy z powagi sytuacji, dopóki nie było za późno. Wiele kobiet odmówiło również pozostawienia swoich mężów i synów, a trudność w łatwym poruszaniu się po skomplikowanym Titanicu z dolnych pokładów sprawiła, że niektórzy dotarli na górny pokład dopiero po opuszczeniu większości łodzi ratunkowych).

 

Ratunek – Gdy Titanic zatonął

 

Carpathia dotarła w ten rejon około godziny 3:30, ponad godzinę po zatonięciu Titanica. Łódka ratunkowa nr. 2 dotarł do parowozu jako pierwszy. W ciągu kilku następnych godzin Carpathia podniosła wszystkich rozbitków. Prezes White Star Ismay napisał wiadomość, którą wysłał do biur White Star Line: „Z głębokim żalem informuję, że Titanic zatonął dziś rano, 15-go, po zderzeniu z górą lodową, co spowodowało poważne straty w ludziach; dalsze szczegóły później.” Około 8:30 przybył Californian, który otrzymał wiadomość około trzy godziny wcześniej. Krótko przed 9 rano Carpathia skierowała się do Nowego Jorku, docierając na miejsce 18. Kwiecień z ogromnym zainteresowaniem ludzi.

 

Konsekwencje i dochodzenie

 

Choć większość zmarłych stanowili członkowie załogi i pasażerowie trzeciej klasy, wielu najbogatszych i najbardziej prominentnych rodzin tamtych czasów, w tym Isidor i Ida Straus oraz John Jacob Astor, również straciło członków swoich rodzin. W powszechnej wyobraźni blask związany ze statkiem, jego dziewiczym rejsem i wybitnymi pasażerami spotęgował tragedię jego zatonięcia.  Kiedy Titanic zatonął. Niemal natychmiast powstały legendy o wydarzeniach tej nocy, o tych, którzy zginęli i tych, którzy przeżyli. Bohaterowie i bohaterki – tacy jak Amerykanka Molly Brown, która pomogła dowodzić łodzią ratunkową, czy kapitan Carpathii, Arthur Henry Rostron – zostali zidentyfikowani i uczczeni przez prasę. Inni – zwłaszcza Ismay, który znalazł miejsce w łodzi ratunkowej i przeżył – byli szkalowani. Istniała silna chęć wyjaśnienia tragedii i w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii prowadzono śledztwa w sprawie zatonięcia.