Szturm na Bastylię – wszystko o tym wydarzeniu

Szturm na Bastylię odbył się 14. Lipiec 1789 roku w Paryżu, Francja, kiedy rewolucjoniści szturmują i przejmują kontrolę nad średniowieczną zbrojownią, twierdzą i więzieniem politycznym znanym jako Bastylia. Bastylia w tym czasie reprezentowała władzę królewską w centrum Paryża. W chwili ataku w więzieniu przebywało tylko siedmiu więźniów, ale rewolucjoniści widzieli w nim symbol nadużywania władzy przez monarchię; jego upadek stał się punktem centralnym Rewolucji Francuskiej.

 

Szturm na Bastylię

 

 

We Francji jest to 14. Lipiec to święto państwowe, zwane zwykle po angielsku Bastille Day. Jednak określenie Dzień Bastylii jest poprawnie błędne, gdyż wydarzeniem obchodzonym podczas święta narodowego jest Dzień Federacji z 1790 roku, który sam w sobie był 1. rocznica Dnia Bastylii.

 

Kontekst wydarzenia

 

 

Za panowania Ludwika XVI. Francja stanęła w obliczu poważnego kryzysu gospodarczego. Kryzys ten był częściowo spowodowany kosztami interwencji w rewolucji amerykańskiej i pogłębiony przez regresywny system podatkowy, a także słabe zbiory w późnych latach 80. lat 17. wiek. 5. W maju 1789 r. Estates General zebrał się, by zająć się tą kwestią, ale na przeszkodzie stanęły archaiczne protokoły i konserwatyzm Second Estate, która reprezentowała szlachtę, stanowiącą mniej niż 2% populacji Francji. Szturm na Bastylię.

 

Trzeci stan, którego przedstawiciele wywodzili się oddolnie, zajął 17. W czerwcu 1789 roku zostało ono odtworzone jako Zgromadzenie Narodowe, organ, którego celem było stworzenie francuskiej konstytucji. Król początkowo był przeciwny temu rozwojowi, ale 9. lipca został zmuszony do uznania władzy zgromadzenia, które zostało przemianowane na Narodowe Zgromadzenie Konstytucyjne.

 

Paryż, bliski powstaniu i, według słów François Migneta, „odurzony wolnością i entuzjazmem”, okazał szerokie poparcie dla zgromadzenia. Prasa publikowała obrady zgromadzenia; debata polityczna rozprzestrzeniała się poza samo zgromadzenie na place i sale stolicy. Palais-Royal i jego teren stały się miejscem trwającego wiecu. Tłum, na polecenie zgromadzenia Palais-Royal, rozbił więzienia w Abbaye, aby uwolnić kilku grenadierów Gwardii Francuskiej, uwięzionych rzekomo za odmowę ostrzału ludu. Zgromadzenie poleciło uwięzionych Gwardzistów królowi do ułaskawienia; wrócili oni do więzienia i zostali ułaskawieni. Szeregowi członkowie pułku, którzy wcześniej byli uważani za wiarygodnych, teraz stanęli po stronie ludzi.

 

Szturm na Bastylię (14 lipca 1789 r.)

 

 

Rano 14. W lipcu 1789 roku w Paryżu panował zamęt. Partyzanci Trzeciej Posiadłości we Francji, teraz pod kontrolą paryskiej milicji mieszczańskiej (która wkrótce stała się Gwardią Narodową Rewolucyjnej Francji). Wcześniej szturmowali Hôtel des Invalides, nie napotykając większego oporu. Ich zamiarem było zebranie broni, która się tam znajdowała (29 000 do 32 000 muszkietów, ale bez prochu i śrutu). Dowódca Inwalidów podjął w poprzednich dniach środki ostrożności, aby przewieźć 250 beczek prochu do Bastylii w celu bezpieczniejszego przechowywania.

 

Więźniowie w Bastylii

 

 

W tej chwili Bastylia była prawie pusta i mieściła tylko siedmiu więźniów: czterech fałszerzy aresztowanych na podstawie nakazów wydanych przez sąd Grand Châtelet; Jacques F. X. Whyte, „głupiec” irlandzkiego pochodzenia, podejrzany o szpiegostwo i uwięziony na prośbę rodziny. Auguste-Claude Tavernier, który trzydzieści lat temu próbował zamordować Ludwika XV. i jeden „zdegenerowany” arystokrata podejrzany o morderstwo, Comte de Solages, który został uwięziony przez swojego ojca z lettre de cachet. Sztuki walki : 8 najlepszych sztuk walki na świecie

 

Wysokie koszty utrzymania średniowiecznej, garnizonowej twierdzy, której przeznaczenie uznano za ograniczone, doprowadziły do podjęcia decyzji o zastąpieniu jej otwartą przestrzenią publiczną na krótko przed rozpoczęciem Troubles. W napięciach lipcowych 1789 roku budynek pozostał symbolem królewskiej tyranii.

 

Żołnierze w Bastylii – Zdobycie Bastylii

 

 

W skład stałej załogi wchodziło 82 inwalidów (weteranów, którzy nie byli już zdolni do służby w polu. 7. W lipcu została jednak wzmocniona przez 32 grenadierów szwajcarskiego pułku Salis-Samade z regularnych oddziałów na Champ de Mars. Na ścianach zamontowanych było 18 armat ośmiofuntowych i 12 mniejszych. Gubernatorem został Bernard-René de Launay, syn poprzedniego gubernatora, który faktycznie urodził się w Bastylii.

 

Analiza wymiarów Bastylii w 2013 roku wykazała, że nie górowała ona nad otoczeniem, jak przedstawiono to na obrazach, ale była porównywalnie wyższa od innych budynków w okolicy.

 

Kto zdobył Bastylię

 

 

Sporządzona później oficjalna lista Vainqueurs de la Bastille (Zdobywców Bastylii) zawiera 954 nazwiska. Łącznie tłum liczył pewnie mniej niż tysiąc osób. Rozkład wymienionych zawodów wskazuje. Większość stanowili miejscowi rzemieślnicy, a także kilku dezerterów z regularnej armii i kilka specjalnych kategorii, takich jak 21 kupców winnych. Szturm na Bastylię.

 

Przed fortem około południa zebrał się tłum, który domagał się wycofania z wałów wież i baszt pozornie groźnych armat. Uwolnienie broni i prochu przechowywanego wewnątrz. Do fortu zaproszono dwóch przedstawicieli Hotel de Ville (władze miasta z ratusza) i rozpoczęto negocjacje, przy czym około południa otrzymano kolejnego z konkretnymi żądaniami. Najwięksi wojownicy.

Negocjacje przeciągały się, a tłum się niecierpliwił. Około godziny 13.30 tłum wtargnął na niezabezpieczony dziedziniec zewnętrzny. Mała grupa wspięła się na dach budynku obok bramy na wewnętrzny dziedziniec twierdzy i zerwała łańcuchy na zwodzonym moście. Na jesieni zmiażdżyła jednego marnotrawcę. Żołnierze garnizonu namawiali ludność do wycofania się. Jednak w hałasie i zamieszaniu okrzyki te zostały błędnie zinterpretowane jako zachęta do wejścia. Najwyraźniej spontanicznie rozpoczęła się strzelanina. Ten tłum się zmienił. Tłum miał wrażenie, że został celowo wciągnięty w pułapkę. Walki stały się bardziej zacięte i intensywne. Próby zorganizowania zawieszenia broni przez posłów zostały zignorowane przez napastników.

 

Ostrzał trwał nadal i po godzinie 15.00 atakujących wzmocnili rebelianccy Guards francaises wraz z dwoma działami. Znaczne siły oddziałów Royal Army obozujące na Champ de Mars nie interweniowały. Ponieważ nagle pojawiła się możliwość wzajemnej masakry, gubernator de Launay nakazał garnizonowi wstrzymanie ognia o godzinie 17:00.

List napisany przez de Launay’a, w którym proponował poddanie się, ale groził wysadzeniem w powietrze zapasów prochu znajdujących się w jego rękach, jeśli garnizonowi nie pozwoli się opuścić fortu bez szwanku, został przekazany oblegającym przez szczelinę w wewnętrznej bramie. Jego żądania nie zostały spełnione, ale Launay i tak skapitulował, zdając sobie sprawę, że z ograniczonymi zapasami żywności i brakiem wody jego wojska nie wytrzymają dłużej. Otworzył zatem bramę, a marnotrawcy weszli do twierdzy i o godzinie 17:30 zajęli ją.

Ile osób zginęło podczas szturmu na Bastylię? Szturm na Bastylię

 

 

W samych walkach zginęło 98 napastników i jeden obrońca, co tłumaczono ochroną zapewnianą garnizonowi przez mury twierdzy. Launay został schwytany i zawleczony w burzy wyzwisk do Hôtel de Ville. Na zewnątrz Hôtelu rozpoczęła się dyskusja na temat jego losu. Mocno pobity Launay krzyknął: „Dość!

Pozwól mi umrzeć!” i kopnął cukiernika o nazwisku Dulait w pachwinę. Launay został następnie wielokrotnie ugodzony nożem i zmarł. Angielski podróżnik, dr Edward Rigby, relacjonował, co widział: „Dwie zakrwawione głowy uniesione na włóczniach, które podobno były głowami markiza de Launay, gubernatora Bastylii, i M. Flessellesa, Prévôt des Marchands. To był mrożący krew w żyłach i przerażający widok! … Wstrząśnięci i zdegustowani tą sceną, natychmiast opuściliśmy ulicę.”

 

Tłum zabił także trzech oficerów stałego garnizonu Bastylii; zachowane raporty policyjne szczegółowo opisują ich rany i ubiór.

 

Obrona Bastylii – Zdobycie Bastylii

 

 

Zlinczowano trzech inwalidów z garnizonu oraz dwóch szwajcarskich regularistów z pułku Salis-Samade. Pozostali Szwajcarzy byli chronieni przez francuską gwardię i w końcu zostali uwolnieni, by wrócić do swojego pułku. Ich oficer, porucznik Louis de Flue z pułku Salis-Samade, napisał szczegółową relację z obrony Bastylii, która została włączona do dziennika Salis-Samade i zachowana. Jest (być może niesprawiedliwie) krytyczna wobec zmarłego markiza de Launay, któremu Flue zarzuca słabe i niezdecydowane przywództwo. Piwo na włosy.

Wydaje się, że winę za upadek Bastylii ponosi raczej bezczynność dowódców 5 tys. oddziałów Armii Królewskiej obozujących na Champ de Mars, którzy nie podjęli działań, gdy zaatakowano pobliski Hôtel des Invalides lub Bastylię.

 

Po powrocie do Hôtel de Ville tłum oskarżył prévôt dès marchands (z grubsza burmistrza) Jacquesa de Flesselles o zdradę, a ten został zamordowany w drodze na rzekomy proces w Palais-Royal. Szturm na Bastylię.

 

Król po raz pierwszy usłyszał o szturmie następnego dnia rano za pośrednictwem księcia La Rochefoucauld. „Czy to jest bunt?” Ludwik XVI zapytał. Książę odpowiedział: „Nie, proszę pana, to nie jest bunt, to jest rewolucja”. Rzeczywiście, w dyskursie narodowym sugeruje się czasem, że szturm na Bastylię jest punktem założycielskim Rewolucji. W swojej książce Rewolucja francuska:

 

Od oświecenia do tyranii, historyk Ian Davidson przekonuje jednak, że Ludwik XVI. skapitulował przed Trzecią Władzą w Wersalu i ma większe pretensje do bycia wydarzeniem założycielskim. Zauważa przy tym, że „burżuazyjni rewolucjoniści” z Wersalu odegrali w ciągu następnych trzech lat główną rolę w sterowaniu przyszłością rewolucji poprzez mechanizmy parlamentarne i polityczne. Niemniej jednak upadek Bastylii stanowi pierwszy przypadek, gdy zwykli obywatele Paryża, sans-culottes, znacząco interweniują w sprawy rewolucji. Na tym etapie rewolucji sans-culotte byli sojusznikami „burżuazyjnych rewolucjonistów”.